سنجش و ارزیابی شاخصهای مسکن پایدار روستایی (نمونه موردی: روستاهای قلعه رستم، تیان و میانرودان)

مسکن خرد ترین و کوچک ترین شکل تجسم کالبدی رابطه متقابل انسان و محیط و خصوصی ترین فضای زندگی انسان است. مسکن پایدار روستایی را می توان یکی از شاخص های مهم در توسعه پایدار روستایی محسوب نمود و از این جهت شناخت ویژگیهای مسکن روستایی و روشهای تامین آن اهمیت پیدا می کند. یکی از راههای مهم آگاهی از وضعیت مسکن پایدار، استفاده از شاخص های پایداری مسکن می باشد. این شاخص ها بیانگر وضعیت کمی و کیفی مسکن روستایی از یک طرف و بهبود بخشی برنامه ریزی مسکن از سوی دیگر برای یک افق بلند مدت است. شاخص ها در واقع ابزار اندازه گیری و سنجش وضعیت پایداری مسکن و روند تحول آن و همچنین میزان موفقیت و تحقق سیاست-های مسکن محسوب می شوند. در راستای سنجش و ارزیابی شاخص های مسکن پایدار روستایی سه روستا از دهستان سیلاخور شرقی به عنوان نمونه انتخاب شده است که از طریق روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای 175 پرسشنامه تکمیل گرددد و در نهایت با استفاده از نرم افزار spss به تجزیه و تحلیل اطلاعات پرداخته شده است. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که سطح پایداری مساکن روستایی منطقه مورد مطالعه در اکثر شاخص ها و ابعاد پایداری در حد متوسط و کمتر از حد متوسط قابل ارزیابی می باشد. همچنین نتایج بدست آمده نشان می دهند که روستاها در اکثر شاخص ها و ابعاد پایداری نیز با یکدیگر متفاوتند